Malumunuz taniyanlar bilirler, Almanya'ya gelmemdeki en büyük amaclardan bir tanesi farkli sistemlerin isleyislerini irdelemek ve kendi kültürümüze entegrasyonu saglayabilmenin yollarini aramakti..
Buradaki dostlardan sevgili Firat ile konustuk bu mevzuuyu.. Biomüll.. Yani organik cöp konusu.
Burada fotoğrafta gördüğünüz gibi cöp atmak öyle "yigit hadi abi bugun copleri sen atsana be.. " seklinde olmuyor. Copu atacak olan adamin kesinlikle iq seviyesinin en az normal standartlarda olmasi lazim. Yani Yigit dedigimiz kisinin aklina güvenmeli, bu isi kotarabilecegini sezinlemeliyiz cöp atmaya gönderirken..
Senelerce tabakta biraktigimizin arkamizdan agladigina inandik. Yedik yedik yedik.. Sonunda, bir cogumuz benim gibi olmasa da balkonumsu bir türk kasi sendromuna yakalandik. Evet bu cirkin oldugu icin soylemiyorum ama hepimizde bir imza gibi var.. (Tamam tamam bende biraz fazla var..) Peki buradaki sistemde yasasaydik? Yemedigimiz yemek mi arkamizdan aglayacakti? Yoksa anamiz mi?
Şayet "Oğlum yemediğini bırak, ama öyle tabağında değil, sonrasında gübre imal edilmek üzere ayırdığımız organik çöp torbasına boşalt!!" uyarılarını alsaydık ne selülitli bacaklar hakkında her gün onlarca haber reklam edilecekti, ne de arkadaşlarım benim Türk Kas'ıma laf edeceklerdi..
Olsun sonuçta ben kaslarımla mutluyum.. Ama peki ya sonra??
Sonraki nesillerde geri dönüşüm olayın kavrayabilecek miyiz? Emin değilim.. Ümitli miyim? Galiba ümitli de değilim..
